Weer thuis!

Volgens plan zijn we naar het vliegveld gebracht. Het was niet zo druk, zodat we snel de koffers kwijt waren en onze instapkaarten hadden. Van de laatste roepies eerst bij de Mac een ijsje gekocht. Van het restant heeft Wilma nog een souvenirtje gekocht. Omdat we toch nog wel zo’n 3,5 uur hadden voor vertrek zijn we vast richting de gate gelopen. Ik had 5 weken geleden bij aankomst gezien dat er een soort van ligbedden stonden op de pier van de gates. En inderdaad, ook hier stonden ze. Wel waren de meeste bezet. Vlak bij onze gate was er nog 1 vrij. Wilma had niet zo’n behoefte om te gaan liggen, dus ik heb het nekkussentje genomen en lekker mijn ogen dicht gedaan.

Ik schrok wakker van Wilma haar mededeling dat we al konden inchecken. Nog een beetje slaapdronken de rij in, en 10 minuten later zaten we in onze stoel. Een prima plek, weliswaar achter in het toestel, maar 2 stoelen naast elkaar en dus geen derde stoel, zoals bij de meeste rijen. Nadat het vliegtuig was gesloten kwamen als eerste stewardessen door de gang lopen waarbij ze ieder 2 of 3 spuitbussen in de lucht leegspoten. Via de intercom werd verteld dat het absoluut geen nadelige gevolgen had voor de gezondheid, maar waarvoor het diende werd mij niet duidelijk. Bij de start liepen we nog een beetje vertraging op en op de reis nog weer wat vanwege behoorlijk tegenwind, volgens de piloot. Toen werd het voor ons spannend. We zouden om 06.10 in Parijs landen en om 07.15 zou ons vliegtuig naar Amsterdam vertrekken. Maar we stapten om 06.30 uit het vliegtuig, mistte net de shuttle naar de vertrekhal. Dus rennen! Toch op tijd konden we aansluiten bij de instappende passagiers en om  07.05 zaten we weer in onze stoel, helaas nu niet naast elkaar. Op de geprogrammeerde tijd sloot het vliegtuig zijn deuren, toch duurde het nog even voor we los waren van de gate. Na ruim 15 minuten taxiën stonden we weer stil. Mijn buurman uit Noorwegen, die terug kwam van een visvakantie op Mauritius, wees me op grote wagens die op het vliegtuig kwamen afrijden. De temperatuur in Parijs was zodanig dat zich ijs had afgezet op de vleugels. Met een hogedrukspuit werd het ijs verwijderd. Ruim 3 kwartier later begonnen we aan onze laatste etappe. Mijn buurman zat nu in hetzelfde schuitje als wij daarvoor. Zijn verbindende vlucht naar Stavanger zou om 09.30 vertrekken. Om even over 09.00 stond het vliegtuig aan de pier. Ik heb hem niet meer gezien, maar hoop dat hij het heeft gered. Hij was ook al even onderweg!

Toen we aankwamen op Schiphol was Wilma als een krant. Tijdens de vlucht had ze veel last gehad van haar oren, vanwege de ernstig verstopte neus. Onze koffers lieten op zich wachten. Het leek er op dat wij de vlucht naar Amsterdam wel hadden gered, maar de koffers nog in Parijs stonden. Bij KLM-balie hebben ze gecontroleerd of er een melding was gemaakt van achtergebleven koffers. Dit bleek niet het geval te zijn. Dus er ging een oproepje naar de ‘kelder’ om te controleren of er nog 2 ‘colli’ uit Parijs stonden. Vijf minuten later rolden onze koffers uit de catacomben omhoog op de band en konden we de trein naar Leiden pakken. Daar stond Joke, na een whappje, op ons te wachten. Thuis was Merlot, onze Bordeaux Dog, door het dolle. Eindelijk de baas weer thuis! Wilma heeft 38.6, gelukkig heeft ze de rest van de week vrij om even uit te zieken.

Dit was het laatste berichte op mijn blog Homeopathie in India. Ik had maanden uitgekeken naar deze reis. En nu is het al weer voorbij. Maar het is een onvergetelijke ervaring geweest. De eerste 2 weken in Jaipur hebben me zoveel inspiratie gegeven en contacten opgeleverd. Het kan niet anders dan dat ik er een (nog) betere homeopaat van ben geworden. Uit e-mailtjes heb ik begrepen dat het de bedoeling is om in januari een reünie te houden. Het lijkt me hartstikke leuk om dan de vrienden en vriendinnen weer terug te zien. De dropbox waarin we allemaal onze foto’s kunnen zetten is door Claudia al gemaakt. In de komende dagen ga ik eens kijken of ik er ook wat foto’s in kan plaatsen.

De rondreis is overweldigend geweest. Drie weken is voldoende, want we waren op het laatst wel wat murw van alle paleizen, forten en andere highlights. Maar het is precies geworden van wat we er van hadden gehoopt. Met dank aan www.indiaonline.nl!

Deze blog heb ik in eerste instantie geschreven om na afloop van de reis zelf nog eens terug te kunnen lezen wat we nu allemaal hadden gezien en beleefd. Maar uit diverse leuke reacties heb ik begrepen dat er aardig wat mensen ook plezier aan hebben beleefd. Hartelijk dank hiervoor!

Laatste sightseeing

Aan alles komt een end, dus ook aan deze vakantie. Ik realiseerde me vanmorgen dat het volgende bed waarin ik zou liggen ons eigen bed zou zijn! Maar we hadden nog een hele dag voor de highlights van Delhi.
Onze hotelauto stond om 09.30 buiten al te wachten. Het was jammer genoeg erg mistig. Het paleis van de president, het ronde parlementsgebouw, de ministeries en de India gate, die is gebouwd ter ere van de gevallen soldaten uit de eerste wereldoorlog, waren nauwelijks te onderscheiden. Niet getreurd en op weg naar de Lodi gardens.
Een prachtig park met veel verschillende soorten bomen, volop vogels, vijvertjes, etc. Omdat het nu winter is en er geen bloemen bloeien, stonden er op diverse punten chrysanten in potten. Het park is ook bekend van de verschillende mausoleums. We hebben een uur gewandeld en genoten van de rust, de natuur en cultuur.

De volgende stop was bij de Qutab Minar. Het is een 13de eeuwse toren van 72.5 meter. Hij bestaat uit 5 verdiepingen, de eerste drie van rood zandsteen en de bovenste twee van rood zandsteen en marmer. De Britten hebben er ooit een koepel bovenop gezet, maar die was zo lelijk, dat ze het er zelf vanaf hebben gehaald. Het staat nu ergens in een hoek van het uitgestrekte terrein als een soort prieel. Op het complex zijn ook de overblijfselen te zien van een grote moskee, de eerste die in India werd gebouwd. Op het binnenplein van de moskee staat een 7 meter hoge ijzeren pilaar. Uit inscripties in Sanskriet blijkt dat de pilaar is neergezet voor een Vishnu tempel ter nagedachtenis van een heerser die regeerde van 375 tot 413 voor Christus. Bijzonder is dat de pilaar van zo’n 2000 jaar oud geen roestplekje vertoont. Wetenschappers zijn er tot op vandaag niet achter kunnen komen hoe de pilaar is gemaakt. Ook op dit complex zijn weer fraaie mausoleums te zien en restanten van een zomerpaleis. Ooit is een heerser begonnen aan een toren die nog hoger moest worden dan de Qutab Minar. Helaas duurde zijn regeerperiode te kort. De toren was slechts 27 meter hoog toen hij overleed. Niemand voelde na hem de ambitie om met het werk verder te gaan. En afbreken is ook weer zo iets, dus staat er nu sinds 700 jaar een grote hoop stenen.

Op weg naar het restaurant voor de lunch zijn we nog even gestopt om een foto te kunnen maken van de Lotus Temple. Het is een modern architectonisch gebouw in de vorm van een lotusbloem. Het is de tempel van het Bahai geloof. Er om heen ligt een prachtig park. Helaas beide gesloten op maandag.

Na de lunch stond de Humayun’s tomb op het programma. Het gebouw uit rood zandsteen en marmer is uit de 16de eeuw. De architect van de Taj Mahal heeft zich ongetwijfeld laten inspireren door de wijze van aanleg van de waterpartijen van de Humayun’s Tomb. Er liggen zo’n 100 leden van de koninklijke familie begraven. Om het gebouw ligt een groot tuinencomplex, met ook daarin ook nog een prachtig mausoleum.

Dicht hierbij in de buurt ligt Dargah Hazrat Nizamuddin Aulia. Omdat het straatje met de ingang te smal is werden we aan het begin ervan gedropt. Vlak bij de ingang werden we aangesproken door een man die voor zijn winkeltje zat. Hij wist ons duidelijk te maken dat we onze schoenen moesten achterlaten. Wilma kreeg een sjaal, waarmee ze haar hoofd moest bedekken. Ik moest mijn pet op. Zo uitgedost gingen we door een kleine poort naar binnen. We kwamen in een gang waar diverse bedelaars op de grond zaten of lagen. Een bocht om, langs een winkeltje dat offergaven verkocht, nog een bocht en toen stonden we, tot onze verbazing, op een niet te groot plein, met een prachtige tempel, met veel goud. Het was er druk. Het is de tombe van een heilige van de Chisti familie. Hij overleed daar in 1325. Het werd een belangrijke pelgrimsplaats voor moslims. Op de galerij rondom de tempel zaten gelovigen verzen uit de koran te declameren, mannen aan de ene kant, vrouwen aan de achterkant. Voor de ingang zat een grote groep mannen. Tussen hen een zanger, die een weinig melodieus lied zong. Voor hem lagen wat bankbiljetten. De offergaven konden worden afgegeven aan een geestelijke, die binnen stond. Met verwondering hebben we het doen en laten van de mensen aangekeken. Wat een andere wereld!
Dit was de laatste bezienswaardigheid van ons lijstje. Op de weg terug naar het hotel nog even gestopt langs de kant van de weg om snel nog een video- opname te manen van de India Gate, die nu wel goed was te zien. Wilma had nog een shoppingcenter uitgezocht waar ze wel naar toe wilde. De chauffeur waarschuwde dat het een winkel was onder autorisatie van de overheid en dat het er daarom wel wat duur was. Na 5 minuten stonden we weer buiten. Prachtige spullen, maar ver boven ons budget. De chauffeur wist nog wel een gelijksoortige winkel, maar nu particulier. Inderdaad waren de prijzen er redelijker. Met nog een laatste souvenirtje zijn we na een kwartiertje weer in de auto gestapt, terug naar het hotel.

Inmiddels zijn we al 3 biertjes verder. We zitten in het kleine restaurant van het hotel. We worden verwend door het personeel met overgebleven pakora’s van een buffet van vanmiddag, Indiase marsepein met zilverpapier en papadums. Straks nog hier eten en om 21.30 richting vliegveld met de auto van het hotel. Om 01.45 vertrek richting Parijs. Daar vertrekt om 07.15 het vliegtuig naar Amsterdam. Wilma is snipverkouden geworden met een snotneus. Ik hoop dat mijn oor niet teveel gaat opspelen. Nog even volhouden!

Delhi

Met een half uurtje vertraging arriveerden we vanmorgen in Dehli. We werden weer keurig opgewacht en naar het hotel gebracht. Het is een keurig modern hotel. Eerst maar even gedoucht. Daarna geprobeerd in te loggen op de hotel-wi-fi, maar dat viel nog niet mee. Waarom het dan uiteindelijk wel lukt zal me een raadsel blijven.
De man in de lobby vroeg of we nog sightseeing-plannen hadden. In overleg met hem hebben we een taxi geboekt voor een halve dag, die ons maar een aantal hoogtepunten van de stad zou brengen.
Na een voortreffelijke Rogan Josh en groentecurry zijn we om 13.00 in de taxi gestapt. Het bleek wat lastig om de chauffeur uit te leggen wat we wilden. In het hotel hadden we een plattegrond aangeschaft, waarop de hotelman de foto’s had aangekruist die we in een halve dag konden gaan zien. Volgens de chauffeur ging dat niet lukken. Afin, gewoon maar op weg, dan zien we wel. De eerste stop was het rode fort. Omdat de auto in verband met luchtverontreiniging niet te dichtbij mag komen, zou de chauffeur voor een riksja zorgen, waarbij de fietsman tevens onze gids zou zijn. Het zou ons 200 roepies kosten. Toen de chauffeur aan de fietsman de wensen voorlegde, bleek het gebruik van de riksja daar niet bij in te zitten. Het totale bedrag moest 500 roepies zijn. En tja, wat doe je dan? We zijn maar ingestapt. Van de chauffeur hadden we nog als tip mee gekregen om tas en camera bij niemand af te geven. Dat leek ons nogal logisch B-)!
Toen we in de buurt van de ingang van het rode fort kwamen zei de fietsman dat het erg druk was. Hij stelde voor om eerst naar de grote moskee te gaan. Nieuw voor ons, maar omdat de moskee wel behoort tot de highlights van Delhi hebben we ingestemd. Maar eerst moesten we toch vooral de spicemarket zien. We worden gedropt bij een winkel die duidelijk was ingesteld op toeristen, vooral wat prijzen betreft. Daar waren we dus weer snel weg. Bij de moskee vertelde fietsman dat de entree gratis was, maar voor de videocamera 300 roepies moest worden betaald. Als we dat niet wilden konden we de camera ook bij hem achterlaten. Aahh, zo zat de aap dus in de mouw. Met camera zijn we naar de moskee gelopen. Fietsman had niet gelogen, het was nog erger. Ook voor de mobieltjes moest 300 roepies worden betaald. Zelfs in Istanbul waren we niet zo afgezet bij een bezoek aan een moskee. We besloten om dan maar afzonderlijk de moskee te bekijken. Hij is indrukwekkend groot. Volgens de info kunnen er 20.000 mensen tegelijkertijd bidden. Maar qua schoonheid hebben we mooiere gezien. Na een kwartiertje zaten we weer achter de rug van fietsman. Weer op weg naar het fort. Daar aangekomen was het nog steeds enorm druk. Tips voor wie het rode fort in Delhi willen bezichtigen: ga niet op zondag! Maak je niet druk over een gids, want voor 100 roepies huur je de audiotour! Na nog een blik op de lange rij wachtenden voor de toegangspoort zijn wij weer naar fietsman gegaan. Maar wel inmiddels witheet. Ik liet hem weten ernstig teleurgesteld te zijn in het gebodene. Hij stelde voor de prijs te verlagen met 200 roepies. Bij de auto aangekomen heb ik de chauffeur ook gezegd dat ik behoorlijk teleurgesteld was. Fietsman was helemaal geen gids. En 300 voor een uurtje fietsen is ook veel te duur betaald. Beide Indiërs kletsten even en fietsman keek in zijn portemonnee. 20 roepies, meer niet. Een vriendje van fietsman kwam er bij staan. Hij had nog wel 60 roepies die hij mij gaf. De 20 van fietsman heb ik uit zijn handen gepakt en ben in de auto gestapt. Dus uiteindelijk 220 roepies betaald. Wij op weg naar de volgende bezienswaardigheid, de Laxmi Narayan temple. In deze hindu-tempel uit 1938 staan een paar heel mooi aangeklede goden. De tempel wordt bezocht door picknickende gezinnen, die om de tempel gezellig in het gras en op lage muurtjes zitten. Het eerste wat we de moeite waard vonden van ons bezoek. Na nog een kort bezoek aan de tempel van Hanuman, de God met het apengezicht, zijn we weer terug naar het hotel gereden.
Daar zat inmiddels een andere man achter de balie. Hij vroeg of we tevreden waren over de trip. Ik heb hem onze teleurstelling duidelijk gemaakt. Omdat we al half hadden toegezegd dat we morgen weer op sightseeing wilde gaan, boodt hij aan om ons een halve dag in rekening te brengen en ons 3 uur extra te geven zonder kosten. Daar heb ik mee ingestemd. We gaan afwachten wat we te zien zullen krijgen.

Verkeerde volgorde

Per ongeluk is de volgorde van de twee laatste berichtjes omgedraaid!

Middagwandeling

De gids van vanmorgen kwam nog voor de lunch een kaart brengen van zijn bedrijf. De wandeling met hem moest 3000 roepies kosten. Schandalig duur, maar om de economie van India nog verder te stimuleren hebben we toch maar gezegd dat we het zouden doen. Om 15.00 zou hij ons bij het hotel komen halen.
Voor de lunch zijn we lekker op het balkonnetje van café Open Hand gaan zitten. We hadden wel zin om weer eens niet Indiaas te eten. Het werd een pancake apple crumble en tunaburger, salade en frites. Belangrijke reden was natuurlijk ook de goede wifi verbinding, waardoor weer even contact met Sanne mogelijk was.
Even over 15.00 werden we opgepikt en naar de hoofdstraat gebracht. Daar heeft de gids voor ons een fietsriksja aangehouden, die ons naar het oudste deel van de stad heeft gebracht. Zelf reed hij in een tuk tuk achter ons aan. Je deelt zo’n ding met meerderen, waardoor de kosten heel laag zijn.
De wandeling leidde ons door straatjes en steegjes waar we zelf nooit in hadden gegaan. Plotseling sta je dan tegenover een tempel met prachtige decoraties. Op de vele pilaren was de toegangspoort en de contour van de tempel prachtig gebeeldhouwd. Voor de achterpoort lag een prachtig beeld van een stier van wit marmer, die de god Shiva voorstelt. Uniek, vanwege de kleur (meestal is een dergelijke stier zwart) en de gedetailleerde versiering. Na weer een paar smalle steegjes stonden we op een hele drukke bazaar, met kleine winkeltjes met veel dezelfde waren. Even de hoek om en de mensenmassa is meteen verdwenen. Maar hoe smal het ook werd, luid toeterende motoren blijven de rust verstoren.

Op diverse plaatsen zie je  ‘pan’-verkopers zitten. Een stapel op maat geknipte groene bladeren voor zich. Met een stokje smeren ze er een streepje van een wit goedje op. Dan een beetje tabak daarover. Uit diverse doosjes worden er nog wat kruimeltjes over gestrooid. Dan wordt het dichtgevouwen tot een pakketje. De klant stopt het in zijn mond, waar het als een dikke prop in zijn wang zichtbaar is. Als gevolg van het sabbelen en weken ontstaat rood gekleurd speeksel, dat zo nu en dan met een forse straal wordt uitgespuugd. Op straat zie je dan ook overal rode plekken. De tanden van pangebruikers zien ook wat rood. Niet zo bruin als van de tabakkauwers, die ook regelmatig een straal speeksel uitspugen. Deze kauwtabak wordt in grote  hoeveelheden gebruikt. In lange strengen van kleine zakjes hangt het overal te koop, naast strengen theezakjes, tomatenketchup, snoepjes, etc.
Bijzonder was ook om de straattandarts bezig te zien. In een drukke straat zit hij op een krukje. Zijn instrumenten op een richeltje achter hem. Hij zit op een laag krukje, de patiënt op een kleedje. Terwijl de langskomende mensen er bijna over struikelen gaat de man onverstoorbaar aan het werk in de wijdopengesperde mond van de vrouw. De gids vertelde dat deze straattandartsen het vaak drukker hebben dan de reguliere tandartsen. Die zijn vaak niet te betalen.
Vanaf de grote moskee zijn we naar beneden, langs de kade van de rivier gelopen. De zon was inmiddels onder gegaan. Als we in de buurt komen van de grote crematieplaats vallen in eerste instantie de enorme stapels hout op. Via weer een smal pad en en trap naar beneden staan we aan de rand van de crematieplaats. Er brandden diverse vuren. Ik wilde nog iets dichterbij. Een man zag dat en zei dat iets verderop een crematie net was begonnen. Ik liep achter hem aan en stond plotseling vlak achter de brandenden vuren van verschillende grootte. Het was een drukte van belang. De brandplaatsen bleven strikt van elkaar gescheiden en werden steeds bijéén geveegd. Uit een roodgloeiende stapel rolde een schedel, die weer met behulp van 2 stokken in het gloeiende vuur werd gelegd. Iets links daarvan werd nog de brand gestoken in een nieuwe brandstapel. Veel familieleden er om heen. Alleen mannen. Vrouwen hebben thuis een rol in de totale ceremonie. De man wees me op het in doeken verpakte lijk. Het lichaam lag midden in de brandstapel. De man vertelde dat het lichaam, nadat het voor het laatst in de rivier was gedompeld een half uur moeet drogen. De brandstapel werf aangestoken met vuur van een eeuwig brandend vuur van de tempel boven aan de trap. Een brandstapel bestaat uit 200 kg hout. Rijke mensen kiezen voor sandelwood, minder rijken kiezen voor een goedkopere kwaliteit. Maar belangrijke eigenschap van het hout is dat het de geur van verbrand vlees wegneemt. Het stonk er dus absoluut niet. Na twee uur is het lichaam zodanig verbrand dat het hoofd van de familie met een bamboestok het hoofd kan los tikken van de ruggengraat. Daarmee kan de geest loskomen van het lichaam en op weg gaan naar het Nirvana. Dat is ook de reden waarom oude en zieke mensen naar Varanasi komen. Als je hier dood gaat en wordt gecremeerd, dan gaat je geest rechtstreeks naar het Nirvana en hoef je niet meer te reïncarneren.
Nadat de schedel los is gemaakt van de rest wordt het vuur nog een uur brandend gehouden. Het mannelijke borstbeen zou overblijven omdat het sterk zou zijn vanwege zijn kracht, het vrouwelijke bekkenbot zou overblijven vanwege de kracht om kinderen te kunnen dragen.
Toen hij ging vertellen dat hij vrijwilliger was en dat donaties zouden gaan naar het hospice naast de crematieplaats was het voor mij tijd om terug te gaan naar Wilma en de gids. De man stelde dat niet op prijs, maar ik voelde er niets voor om, in het donker, uit een stapel bankbiljetten iets voor hem te peuteren, met zoveel mannen om me heen. De gids heeft de tierende man uiteindelijk duidelijk kunnen maken dat hij moest wegwezen. Volgende keer dus toch beter voorbereiden en zorgen dat je een gepast bedrag voor het grijpen hebt, zoals ik dat ook doe als ik een foto wil geven aan iemand.
De wandeling eindigde bij de straat achter de hoofdghat. Daar hield de gids weer een riksja voor ons aan. Een lange dag met vele indrukwekkende momenten lag weer achter ons.

Buddha

Uploaden van foto’s en blog lukt al 2 dagen niet. Gelukkig lukt whappen wel, zodat we het thuisfront op de hoogte kunnen houden. We zitten nu in de trein naar Delhi. Mijn overbuurman heeft me de hele nacht uit mijn slaap gehouden met zijn gesnurk. Twee keer werd het me te gortig en heb ik hem in zijn teen geknepen. Maar helaas. Het is nu 07.00 uur, ik begin aan mijn blogje over de laatste dag in Varanasi.

Even buiten Varanasi ligt Sarnath. Dit is de plaats waar Buddha na zijn verlichting zijn eerste preek heeft gehouden. Er staat nu een tempel. Naast de tempel hebben ze een meer dan levensgrote beeldengroep van Buddha en zijn 5 vrienden neergezet onder een Bodhiboom. Deze boom zou zijn gekweekt van een stek die is genomen van de boom waaronder Buddha zat toen hij tot inzicht kwam en verlicht werd.
Aan de andere kant van de tempel zijn ruïnes te zien van wat een groot kloostercomplex moet zijn geweest. Alleen een grote stupa staat er nog. De gebouwen waar vroeger de monniken verbleven zijn vernietigd door de Mughuls. Hun strategie was dat een overwonnen volk het best onder de duim kon worden gehouden als je de religie verbood en de heiligdommen vernietigde. Dit is dus weer een schrijnend voorbeeld van dit beleid, dat een paar jaar geleden nog door de Taliban in Afghanistan werd toegepast. Zij bliezen toen eeuwenoude reuze standbeelden van Buddha op. Gelukkig hebben de Mughuls over het hoofd gezien dat diep in de grond onder de stuppa nog een sarcofaag lag. Uit inscripties bleek dat hierin de as van Buddha werd bewaard. De stupa is zo’n 300 jaar geleden herbouwd.
In het vlakbij gelegen kleine museum zijn nog fraaie beeldhouwwerken te zien waarmee de stuppa en de gebouwen er om heen waren versierd.

Een grote groep monniken zit in het gras naast de stuppa en zingen hun gebeden. Met hun gezicht bijna tegen de stupa zitten andere monniken alleen hun gebeden te zeggen, waarbij ze het ritme tikken op een kalebas en de aantallen bijhouden met behulp van kralen van een ketting in hun hand. Pelgrims hebben op diverse plaatsen flinterdun bladgoud op de muur van de stupa aangebracht. Een oudere vrouw, ze lijkt afkomstig uit Nepal, peutert een stukje bladgoud los en stopt het in de gebedsmolen die ze vasthoudt. De tranen staan in haar ogen als ze de muur kust. En als ze ziet dat ik een foto maak, lacht ze gelukzalig.

Omdat het zo’n bijzondere plek is voor boeddhisten, hebben veel boeddhistische landen als Thailand, Japan, Vietnam etc. daar een eigen tempel gebouwd. Die Thailand springt in het oog door een staande Buddha van ruim 25 meter hoog.

Bijzonder vind ik dat India voor zowel hindoes, moslims als boeddhisten zulke belangrijke pelgrimsplekken kent. De gids in Varanasi was van mening dat tegenstellingen tussen de verschillende geloofsgroepen met name door de politieke partijen worden uitgelokt. Door de eeuwen heen hebben de inwoners van India zich niet druk gemaakt over het geloof van hun buurman. De moslim zijdenwever wist dat de hindu buurman zijn zijde zou afnemen. Deze multiculturele samenleving heeft India wat mij betreft tot een geweldig vakantieland gemaakt. Wij hopen er in ieder geval nog eens terug te komen.

6 december, ’s morgens Varanasi

De wi-fi verbinding was gisteren niet gelukt. Nu in een café is de verbinding goed. Dus gauw de blog van gisteren geüpload.

Vanmorgen moesten we al om 06.00 klaar staan voor opnieuw een boottrip, maar nu bij zonsopgang. De sfeer en het licht zijn nu anders dan gisteravond. Maar wel weer bijzonder.

De crematies gaan dag en nacht door. Vandaag wel minder, maar ook nu zien we rook opstijgen. Rijke mensen of mensen uit de hogere kasten worden dicht bij de rivier verbrand, de top daar weer van op een soort van verhoogd altaar. De armen, die daarvoor geen geld hebben worden verbrand in speciaal door de overheid gebouwde crematoria. Nu zien we een in doeken gewikkeld lijk met de kant van de voeten deels in het water. Straks zal het voor de laatste keer besprenkeld worden met het heilige water.
Er naast wordt het water in emmers uitgegooid over nog smeulend vuur. Als het een man is geweest zal het borstbeen niet zijn verbrand tot as. Als het een vrouw was dan is een deel van het bekken overgebleven. Deze botdelen worden vanaf de oever in de rivier gegooid. Als de as is afgekoeld wordt het verzameld en ceremonieel door de familie in de Ganges gegooid.

Er zijn 6 dode lichamen die niet worden gecremeerd. Als eerste overleden kinderen tot de leeftijd dat ze de puberteit hebben bereikt. Dan gestorven zwangere vrouwen, heilige mannen en mensen die zijn overleden als gevolg van een slangenbeet. Deze laatste worden ingewikkeld in bananenbladeren en gebonden op een bananenboom. Zo drijven ze de Ganges af. De mythe is dat ze tot 15 dagen na het overlijden door een sufi nog weer tot leven kunnen worden gewekt.
De overigen worden midden op de rivier met een steen verzwaard tot zinken gebracht.
De laatste categorie die niet worden verbrand zijn de kadavers van beesten. Iedere god komt wel eens naar de aarde in de vorm van een dier.
Het komt er dus kortgezegd op neer dat heiligen niet worden gecremeerd.

Vanaf het water en van dichtbij hebben we de ochtend-ceremonie kunnen bekijken. Het was bij een kleine gaht, waardoor het een intieme sfeer had.

Na weer een paar honderd meter stroomopwaarts te zijn geroeid zijn we uitgestapt. Door smalle straatjes en steegjes heeft de gids ons geleid door een aantal wijken. Ieder met een aparte bevolkingsgroep of professie. Tot slot bracht hij ons naar een leuk café. Met wi-fi! Dus gauw onze belevenissen beschreven want ik weet maar nooit wanneer de volgende upload kan plaatshebben. Nu dit bericht klaar is, gauw foto’s op Facebook zetten!

We hebben onze gids gevraagd of hij ons vanmiddag de oude wijken zou kunnen laten zien. Hij moest dat eerst met zijn baas overleggen. In tegenstelling tot de meeste overheidswerkers is hij wel integer!
We horen dat na de lunch

Pelgrimage naar Benaras

De meest heilige stad van India is de meer dan 3000 jaar oude stad Varanasi, of Benaras, zoals de bewoners de stad zelf liever noemen. Gisteravond zijn we rond 20.15 door de lokale agent naar het station van Agra gebracht. Onze trein naar Varanasi arriveerde met ruim een uur vertraging. De eerste wagons waren volgepakt met mensen, maar bij onze wagon viel dat erg mee. De gereserveerde plaatsen hadden we snel gevonden met behulp van de reisagent. Omdat hij met ons zo’n half uur op de trein had staan wachten, hebben we afscheid van hem genomen met een mooie fooi.
We hadden een boven- en een onderbed. Het stapelbed tegenover ons werd bezet door een man van eind 20. Via de reisagent hadden wij ieder een maaltijd aangeschaft. Bij het uitpakken van de plastic zak vol met in folie ingepakte pakketjes. Onze vriendelijke en spraakzame overbuurman was behulpzaam met het uitstallen van één en ander. Het bleek dat een aantal bakjes olie hadden gelekt. De servetjes waren daarom al geel van het vet, net als alle bestanddelen van de picnicset. Handig zijn dan toch de van huis meegenomen vochtige babydoekjes :-D. Volgens de buurman kon mijn kip in curry niet zo goed smaken als wat hij bij zich had. Moest ik zeker proeven. Ook zijn chipatti’s waren lekkerder dan het brood uit het pakket. Hij heeft vervolgens het rijstgerechtje (biryani) van Wilma opgepeuzeld. Als toetje nog een glaasje whiskey met zijn drieën. Hij vertelde dat hij voor zijn maandelijks bezoek aan zijn familie naar Varanasi ging. Hij was getrouwd, had een dochter van 10, maar had toch vooral zijn grootmoeder gemist. Zij was de belangrijkste vrouw in zijn leven. Toen hij sprak over het moment dat zij er niet meer zou zijn, biggelden de tranen over zijn wangen. Rond 23.00 uur hebben we de bedden opgemaakt en het licht uitgedaan. De verwachting was dat we rond 10.30 zouden aankomen. Dat werd uiteindelijk 12.15. Onze overbuurman heeft ’s morgens niet veel meer gezegd. We hadden het idee dat zijn peppilletje was uitgewerkt 😉 .
Ondanks de vertraging werden we keurig netjes op het perron opgewacht. Ons hotel ligt aan de Ganges, onze kamer kijkt er op uit. We hebben de enige kamer met balkon!

De hele middag hebben we een hindu geestelijke horen declameren en chanten. We zijn duidelijk gearriveerd in een pelgrimsoord.

Even over 17.00 zijn we voor ons hotel in een roeiboot gestapt. Langzaam de rivier afgezakkend kwamen we langs een crematieplaats, waar diverse vuren branden. Bij de hoofd ghat werd een ceremonie opgevoerd, waar we, temidden van tientallen andere bootjes, een half uur lang gebiologeerd hebben zitten kijken. Aan de kant stonden of zaten honderden mensen het spektakel gade te slaan. 5 brahmanen voerde een soort religieuze dans uit. Daarbij hadden ze iedere keer iets anders in de hand. Dat kon een waaier zijn van pauwenveren, een soort piramide van olielampjes of een metalen bakje waarin ook weer vuur was, waarbij het handvat een cobra slang was. Doorlopend werden bellen geluid en op een soort bekken geslagen en via luidsprekers werden mantra’s gezongen. Toen we om 19.00 weer bij onze opstapplaats waren, bleek een zelfde ceremonie te worden uitgevoerd. Nu door één brahmaan, bijgestaan door twee klokkenluiders.

Voor ons leek het op een toeristische attractie. Maar als ik keek naar de Aziatische mensen, dan was duidelijk dat zij dit wel degelijk beleefde als religieus hoogtepunt. Het is voor mij een beetje zoals ik ook mij ook voelde in Lourdes.

De mausoleums van Agra

Onverwacht toch nog tijd voor een blogje. De trein naar Varanasi is een uurtje te laat. In de lobby van het hotel heb ik nog wi-fi, dus nog de tijd om foto’s te uploaden op Facebook en mijn blogje schrijven.

Agra bereikte haar grootste bloei van het midden van de 16de eeuw tot de helft van de 17de. Akbar maakte het tot hoofdstad van zijn rijk, in die tijd het machtigste in de wereld. Hij bouwde het schitterende fort, met daarin zijn paleis. Zijn opvolgers bouwde binnen de muren allen hun eigen paleis.
De zoon van Akbar had ten behoeve van zijn vrouwen een binnenplaats gemaakt waar geregeld een markt werd gehouden voor de vrouwen van het paleis. De 15-jarige kleindochter van de eerste minister, Mumtaz Mahal, kocht op de markt een spiegel. De kleinzoon van Akbar, Shah Jahan, steelse blikken werpend naar de vrouwen, keek toevallig in de spiegel waarin Mumtaz zichzelf bewonderde. Hun blikken troffen elkaar en toen was het gebeurd. Liefde op het eerste gezicht. Shah Jahan was 16 jaar en dus oud genoeg om te trouwen. Hij vroeg zijn vader toestemming, maar die weigerde. Het was noodzakelijk voor de rust in het rijk om te trouwen met dochters van andere vorstenhuizen. Shah Jahan had geen keus en trouwde de vrouw die door zijn vader was uitgezocht. Maar hij raakte haar met geen vinger aan. Vader kwam toen met een volgende vrouw op de proppen. Ook die trouwde Shah Jahan, maar ook zij werd niet aangeraakt. Ten einde raad stemde vader in met een huwelijk met Mumtaz. Toen werd de schade ingehaald. Het ene kind was nog niet geboren of ze was al weer zwanger van de volgende. Dat kon natuurlijk niet goed blijvende gaan. Na 3 miskramen en 13 kinderen werd Mumtaz erg ziek na de geboorte van hun 14de kind. Zij liet Shah Jahan halen, die inmiddels als vorst de meeste tijd op het slagveld doorbracht. Zij voelde dat ze niet lang meer te leven zou hebben. Zij vroeg hem wat er met de kinderen zou gaan gebeuren als zij er niet meer zou zijn. Hij beloofde haar dat hij voor ze zou zorgen. Deze belofte heeft hij gehouden. Hij stuurde zijn generaals op veldtocht, maar bleef in het paleis bij de kinderen. Mumtaz vroeg hem ook of hij nog eens aan haar zou denken als ze er niet meer was. Hij zei tegen haar dat niet alleen hij altijd aan haar zou blijven denken, maar de hele wereld zou haar nooit vergeten. Tevreden sloot Mumtaz op 37 jarige leeftijd haar ogen en in 1631 kwam er en einde aan een zeer gelukkig huwelijk.

Shah Jahan vroeg aan zijn beste architecten om een gedenkteken voor Mumtaz te ontwerpen waar ze ook in  begraven zou worden. Het werd een ontwerper uit het Turkse deel van zijn rijk. Uiteindelijk is er 17 jaar gebouwd door zo’n 20.000 werklieden aan het marmeren mausoleum en nog eens 5 jaar aan de gebouwen er omheen. Alles moest in volmaakt spiegelbeeld worden gemaakt. Links van de Taj Mahal werd een grote moskee gebouwd, die momenteel nog steeds in gebruik is. Rechts werd een identiek gebouw neergezet, alleen om de symmetrie in stand te houden. Voor de Taj werd marmer gebruikt met een enorme dichtheid. Het is volstrekt ondoordringbaar voor vocht en vuil. Zoals in Italië de marmeren paleizen en kathedralen in de loop van de tijd pikzwart zijn geworden, staat de Taj er nog altijd schitterend spierwit bij.
De meest bekwame kunstenaars werden gebruikt om het gebouw te decoreren. De techniek hebben we vanmiddag gedemonstreerd zien worden. Edelstenen, halfedelelstenen en parelmoer worden zorgvuldig in de gewenste vorm geslepen. Met de hand en zonder hamer werd de gewenste vorm uit het keiharde marmer gegutst. De mozaïekdeeltjes worden er dan met een lijm van geheime samenstelling ingeplakt. Een bloem van 4 bij 4 cm kon wel bestaan uit 60 verschillende onderdelen. Het resultaat is van een nooit geëvenaarde, ontroerende schoonheid.
Met Shah Jahan liep het niet goed af. Zijn derde zoon wilde koste wat kost leider van het imperium worden. Hij heeft daarom zijn twee oudere broers omgebracht en zijn vader in het paleis huisarrest gegeven. Vanaf het speciaal gebouwde uitzichtpunt heeft Shah Jahan de laatste 8 jaar van zijn leven slechts naar het graf van zijn geliefde Mumtaz kunnen kijken. Zijn eigen graftombe is het enige dat de symmetrie van de Taj Mahal verstoort. Als tombe voor een vorst moest die van hem wel groter zijn dan die van Mumtaz. Gelukkig werd het hun wel gegund om naast elkaar hun eeuwige rust te genieten.

Het mausoleum van Akbar, de belangrijkste van de Moghulvorsten, is ook een prachtig complex van gebouwen.
De Perzische edelman Mizra Ghiyas Beg was de grootvader van Mumtaz en belangrijkste minister van Jehangir, zoon van Akbar. Toen hij overleed heeft zijn dochter, die was getrouwd met Jehangir, een prachtig marmeren mausoleum laten maken. Dit is nu bekend onder de naam Baby Taj.
Na nog een blik op de Taj Mahal te hebben geworpen vanaf de overkant van de rivier in het licht van de ondergaande zon, terwijl een paar honderd meter verder langs de rivier een crematie plaatsvond, sloot voor ons een bijzondere dag af.

Laatste dag met Laxmi

We hebben afscheid genomen van onze chauffeur Laxmi. Hij is al weer onderweg naar Delhi om zijn Amerikaanse gast op te halen, die hij de komende 11 dagen zal rondrijden.
Onze dag begon met een stop bij de monkey temple. Op het tempelcomplex worden de apen regelmatig gevoerd. Ze zijn dus niet opdringerig, maar ook volstrekt niet bang. Langs de niet te brede trappen zitten verkopers met hun koopwaar op een kleedje of slangenbezweerders, die hun cobra tot enige actie manen. Aan de andere kant van de trap de apen, die verveeld op een banaan of koekje zitten te kauwen. Helemaal lekker ontspannen liepen we daar niet 😉 .

Weer terug in de auto en nu op weg naar Agra. Traditionele stop is dan in  Fatehpur Sikri. Van 1571 tot 1585 was dit de hoofdstad van het Mughal empire. Vanwege het tekort aan water is de stad verlaten kort nadat  staatshoofd Akbar overleed. Akbar heeft een indrukwekkend groot complex van 3 paleizen laten bouwen. Eén voor zijn hindu echtgenote, één voor zijn christelijke eega en één voor zijn moslim vrouw. Deze zijn alleen van de buitenkant te bewonderen. Nog fraaier is de naast de paleizen gelegen moskee Jama Masjid. Deze is deels nog steeds in gebruik. Op het binnenplein van de enorme moskee staat de prachtige, wit marmeren tombe van sufi (heilige man) Shaikh Salim Chishti. Akbar heeft uit dankbaarheid de hoofdstad gevestigd in de woonplaats van deze heilige, omdat zijn voorspelling was uitgekomen dat Akbar een troonopvolger zou krijgen. Nog steeds komen kinderloze vrouwen naar de tombe en binden een touwtje aan de prachtige marmeren raamdecoratie in de hoop dat hun kinderwens ook zal worden vervuld.
Nadat we alle opdringerige gidsen en verkopers van prullaria van ons af hadden geschud, konden we bij Laxmi instappen voor de laatste 40 km van vandaag naar Agra.
We zijn inmiddels op de kamer van ons middenklasse hotel. De luxe van Rajesthan hebben we achter ons gelaten. Morgen genieten van de Taj Mahal en het fort. Morgenavond met de trein naar Varanasi. Morgen dus geen nieuw blogje!